2022-11-01
Lekkoatletyka z Mateuszem Jopkiem - Rzuty
Rzut dyskiem – konkurencja lekkoatletyczna polegająca na wyrzuceniu siłą ramienia (jedną ręką) dysku, na jak największą odległość.
Rzut odbywa się z koła o średnicy 2,5 m otoczonego siatką ochronną. Zawodnik staje tyłem do kierunku rzutu, po czym wyk...
Rzut dyskiem – konkurencja lekkoatletyczna polegająca na wyrzuceniu siłą ramienia (jedną ręką) dysku, na jak największą odległość.
Rzut odbywa się z koła o średnicy 2,5 m otoczonego siatką ochronną. Zawodnik staje tyłem do kierunku rzutu, po czym wykonuje obrót, trzymając dysk w wyprostowanej w łokciu ręce. Podczas obrotu i po wykonaniu rzutu nie wolno zawodnikowi nadepnąć lub przekroczyć metalowej obręczy koła. Koło należy opuścić jego tylną częścią. Jeśli zawodnik opuści koło przed upadkiem dysku w pole rzutu próba nie jest zaliczona. Aby rzut był ważny dysk musi zmieścić się na polu o promieniu 34,92 stopni. Pomiar rzutu odbywa się za pomocą taśmy, która przechodzi przez środek koła i ślad dysku.
Dysk ma wagę dwóch kilogramów dla mężczyzn i jednego kilograma dla kobiet.
Najbardziej utytułowani Polacy:
Halina Konopacka – złoto olimpijskie, złoto i brąz MŚJadwiga Wajsówna – złoto, brąz olimpijski, złoto MŚ, brąz MEJoanna Wiśniewska – brąz MEEdmund Piątkowski – złoto MEPiotr Małachowski – srebro olimpijskie, złoto, srebro MŚ, złoto MEJesteśmy dumni z faktu, że słoweński dyskobol Kristjan Čeh, aktualny mistrz świata, jest ambasadorem marki JAKO.
Rzut dyskiem jest konkurencją, w której liczy się koncentracja, technika, ale również siła i dynamika. Do ćwiczeń przygotowujących do rzutu dyskiem należą przede wszystkim ćwiczenia skocznościowe, z obrotem, rotacyjne i offsetowe, czyli kształtujące równowagę. Każdy zawodnik trenuje również sprawność ogólną, szybkość i siłę dynamiczną.
Pchnięcie kulą – konkurencja lekkoatletyczna, polegająca na wypchnięciu kuli jednorącz z koła o średnicy 2,135 m.
Kula przed wypchnięciem musi mieć kontakt z szyją zawodnika. Po wykonaniu pchnięcia zawodnik musi opuścić koło jego tylną częścią, nie wcześniej niż przed momentem upadku kuli na rzutnię, w przeciwnym wypadku pchnięcie nie zostanie uznane. Ponadto kula musi paść w obszar wycinka koła o kącie 34,92 stopni.
Stosowane są dwie podstawowe techniki pchnięcia kulą:
z doślizgu– zawodnik ustawia się tyłem do kierunku pchnięcia i wykonuje „doślizg” do progu, skręt biodra i wypchnięcie kuli obrotowa – zawodnik wykonuje obrót (podobny do tego w rzucie dyskiem) zakończony wypchnięciem kuli.Odległość mierzy się wzdłuż linii przechodzącej przez środek koła i ślad kuli, od wewnętrznej krawędzi progu do najbliższej krawędzi śladu.
Kula wykonana jest z żelaza lub mosiądzu. Kobiety pchają kulą o masie 4 kg (juniorki młodsze 3 kg), mężczyźni – 7,26 kg, młodzicy 5 kg, juniorzy młodsi (16-17 lat) – 5 kg, juniorzy starsi (18-19 lat) – 6 kg.
Najlepsi polscy kulomioci:
Ludwika Chewińska – srebro ME w hali, Władysław Komar – złoto olimpijskie, brąz ME Krystyna Zabawska – srebro MŚ i ME w hali Edward Sarul – złoto MŚ Tomasz Majewski – dwukrotny złoty medalista olimpijski, srebro MŚ, złoto, brąz ME, brąz MŚ i złoto ME w hali Konrad Bukowiecki – srebro ME, złoto ME w hali Michał Haratyk – złoto i srebro ME, złoto i srebro ME w haliGłównym celem treningu kulomiota jest zbudowanie odpowiedniej, jak największej siły dynamicznej i sprawności ogólnej wymaganej do jak najdalszych rzutów.
Rzut oszczepem – konkurencja lekkoatletyczna rozgrywana na rzutni lekkoatletycznej na stadionie. Pierwszą fazą rzutu oszczepem jest wykonanie biegu z rozbiegu zaznaczonego białymi liniami.
Rozbieg ma określone wymiary (maksymalna długość to 36,5 m, a szerokość 4 m) i jest zakończony łukiem (jego promień to 8 m, a szerokość 7 cm). Biegnąc, zawodnik trzyma oszczep za osznurowanie, uniesiony nad barkiem, z grotem pochylonym. Po krótkim biegu następuje przesunięcie oszczepu do tyłu i wykonanie tzw. przeplatanki (biegu skrzyżnego złożonego z trzech kroków), podczas której grot oszczepu znajduje się na wysokości oka zawodnika, a oszczep w pozycji równoległej do rozbiegu.
Po przeplatance następuje wyrzucenie oszczepu do przodu, podczas którego zawodnik musi wykonać skręt i odchylenie tułowia do tyłu, przyjmując pozycję „napiętego łuku”. W końcowej fazie rzutu między podłożem a ręką z oszczepem tworzy się kąt ostry.
Po wyrzuceniu oszczepu zawodnik musi wykonać tzw. przeskok. Jest to manewr polegający na przeniesieniu ciężaru ciała w celu wyhamowania przed linią kończącą rozbieg. Przekroczenie linii rozbiegu powoduje, że rzut jest nieważny.
Pole rzutu to wycinek koła o kącie rozwarcia 29 st., jego przekroczenie również oznacza rzut spalony, czyli nieważny.
Rzut zostaje zaliczony, jeżeli oszczep zostawi ślad wbicia w wyznaczonym polu rzutów, nie jest konieczne by wbił się w ziemię.
Oszczep zrobiony jest ze stali i aluminium, składa się z metalowego trzonu, ostro zakończonego grotu oraz osznurowania. Grot ma około 25–30 centymetrów długości i waży około 80 gramów. Osznurowanie (stanowiące środek ciężkości oszczepu) znajduje się mniej więcej w ⅛ jego długości i ma długość około 15 centymetrów. Długość oszczepu dla mężczyzn wynosi od 260 do 270 centymetrów. Seniorzy korzystają z oszczepów ważących 800 gramów. Kobiety rzucają oszczepem o wadze 600 gramów.
Największymi osiągnięciami polskich oszczepników są trzy medale olimpijskie: Maria Kwaśniewska wywalczyła brąz w Berlinie 1936, Janusz Sidło zdobył srebro w Melbourne 1956 i Maria Magdalena Andrejczyk srebro w Tokio 2020.
Przyszli mistrzowie oszczepu, w wieku 6 do 10 lat ćwiczą rzuty piłką palantową z miejsca i z rozbiegu. W wieku 11 lat nadchodzi czas na pierwszy kontakt z oszczepem. W treningu rzutu oszczepem najważniejsze są szybkość i technika. Najlepsi wykonują kilkadziesiąt tysięcy rzutów rocznie, by organizm mógł się przystosować od ogromnych przeciążeń.
Rzut młotem – konkurencja lekkoatletyczna, polegająca na rzucie kulą, do której przymocowana jest stalowa linka zakończona uchwytem. Zawodnik wykonuje rzut z koła o średnicy 2,135 m, otoczonego siatką ochronną. Kobiety rzucają młotem o wadze 4 kg. mężczyźni – 7,26 kg. Młoty lekkoatletyczne wykonane są ze stopu stali i ołowiu, a łożysko z wysokiej jakości hartowanej stali cynkowanej galwanicznie.
Zawodnik staje w kole tyłem do kierunku rzutu, chwyta oburącz uchwyt młota, wykonuje zamachy ponad głową, prostując ramiona w łokciach wykonuje trzy lub cztery obroty całego ciała i wyrzuca młot w pole rzutów. Podczas obrotów i po wykonaniu rzutu (zanim młot spadnie) nie wolno zawodnikowi nadepnąć lub przekroczyć metalowej obręczy koła. Koło opuszcza się jego tylną częścią.
